W sercu kraju Południowców


W sercu kraju Południowców


Pasztet króliczy i orzechy włoskie z dżemem oraz krewetki z masłem czosnkowym

Hiszpania to kraj silnie działający na zmysły. Nie tylko za sprawą lokalnej kuchni obfitującej w smaki półwyspu iberyjskiego. To także powszechny brak pośpiechu i spowolnione tempo życia. Kultura, przypadkowi ludzie i ich frywolne podejścia do życia, w którym trudno doszukać się rutyny. Prawdopodobnie jedyną rutyną jest sjesta podyktowana przez rozleniwiające słońce. Konsekwencją tego jest powszechna mañana, czyli zwyczajowe odkładanie obowiązków na kolejny dzień, co w praktyce może trwać tygodniami, miesiącami, a nawet nigdy nie doczekać się realizacji. Przeżycie dnia po hiszpańsku może być męczące, wręcz nie do zniesienia dla mało elastycznych osób. Inni natomiast w hiszpańskiej kulturze szybko się odnajdą i doceniając każdy jej odmienny aspekt poczują smak przygody. Celuję w samo serce kraju południowców.

Stolica Kastylii

Ląduję na lotnisku Bajaras w Madrycie. To jedno z najgorzej zorganizowanych lotnisk jakie widziałem. Z lotniska odbiera mnie koleżanka. Jedziemy do jej do mieszkania w centrum Madrytu prosto na hiszpańską ucztę. Kawałki soczystego melona owijamy plasterkiem jamón curado. Wraz z grubą ziemniaczaną tortillą to prawdziwy smak Półwyspu Iberyjskiego.

To wieczór bez pośpiechu, podobnie z resztą jak każdy inny. Po naszej uczcie w mieszkaniu na Calle de Carranza wychodzimy w w stronę odbywającego się nieopodal festiwalu na Plaza de Chueca. Tłumy ludzi szaleją na obszernym placu i otaczających go wąskich ulicach. Leje się wino i zabawa trwa do samego rana.


Popołudnie w parku el Retiro w centrum Madrytu

Na spędzanie ciepłych letnich wieczorów polecam wielki park miejski Casa de Campo, gdzie po godzinie dziesiątej wieczorem na trawie pojawiają się liczne grupki znajomych. W całym parku unoszą się śmiechy i głośne, pełne temperamentu rozmowy. Pijemy sangrię i vino tinto de verano. Ktoś zaczyna grać na gitarze i taka przyjemna atmosfera panuje do późnej nocy.

Oczywiście do Madrytu zabrałem ze sobą mój longboard. Warunki do jazdy prezentują się sporo gorzej niż w Barcelonie. Mimo to, po zapoznaniu się z nawierzchnią poszczególnych dróg, już po paru dniach udaje mi się opracować ciekawe trasy, dzięki którym prawie całe miasto jest w zasięgu.

Ulica Fuencarral łączy stacje Bilbao i Gran Via. Z obu stron obsadzona jest małymi, często klimatycznymi sklepikami. To bardzo popularne i ruchliwe miejsce w ciągu dnia, ale późnym wieczorem staję się idealną zjazdową trasa prowadzącą do samego centrum. To jeden z tysiąca przykładów. Parque del Retiro to kultowe miejsce dla longboarderów, rolkarzy, biegaczy i wszystkich innych wielbicieli aktywnego trybu życia. W parku tym na wzór amerykański okazjonalnie rozmieszczone zostały fontanny z bieżącą wodą pitną. Niezastąpione, gdy z nieba leje się bezlitosny żar.


Ruchliwa ulica w porze sjesty, Madryt

Patricia, którą parę lat temu poznałem w Nottingham, pochodzi z el Escorial niedaleko Madrytu. Umawiamy się na spotkanie przy stacji Agruelles i wyruszamy na zwiedzanie miasta. Zaczynamy od najbardziej klasycznych miejsc. Wystawny Palacio Royal, pałac królewski wraz z ogrodami i starannie poprzycinanymi krzewami, ma strategiczną lokalizacja z widokiem na sporą część miasta. Plaza Mayor to wielki plac z konstrukcji przypomina stary rynek w Polsce bez ratusza położonego w punkcie centralnym. Plac obsadzony jest restauracjami i ogródkami w około. W punkcie centralnym znajduje się pomnik, a w okolicy spotkamy mimów i innych poprzebieranych ulicznych artystów. Moje największe uznanie zdobywa zakonserwowany człowiek-błoto twardo prażący się od rana na 40-sto stopniowym upale.

Patricia wprowadza mnie w świat typowych hiszpańskich smaków. Poznaję różne odmiany jamón, które stają się moją fascynacją. Odwiedzamy ukryte w wąskich uliczkach bary. Dumą każdego z tych miejsc jest opiewająca na wiele dziesięcioleci, ciągle pielęgnowana tradycja. Fenomenalnym miejscem jest cukiernia na Sol, gdzie od ponad stu lat można kupić te same wyroby cukiernicze. Tutejsza napolitana to zdecydowanie najlepsze na świecie kremowe ciastko. Osobliwość każdego miejsca powoduje, że zwiedzając Madryt odbywamy prawdziwą podróż w głąb tysiąca tradycji i kultywowanych od pokoleń specjalności. Odwiedzam muzeum szynki, Museo del Jamon, gdzie możemy nie tylko zobaczyć, ale i kupić wszelakie odmiany szynki jamón curado, jamón Iberico i wiele innych wyrobów prosto od iberyjskiego rzeźnika. Wystarczy ładnie poprosić, aby na miejscu otrzymać gotowe bocadillo con jamón (bagietka z solidnym i tłustym plastrem wybranego rodzaju jamón)

Przypadkiem poznaję dziewczynę z Andaluzji. Ana zabiera mnie na Lavapies, miejsce popularne wśród imigrantów z Ameryki Południowej. Mieszkańcy przebywają na świeżym powietrzu i bawią się wraz ze swoimi dziećmi. Zasiadamy w cieniu, pijemy duże, litrowe piwo i rozmawiamy po hiszpańsku. Miło jest posłuchać opowieści sympatycznej dziewczyny, która niedawno wróciła z Ekwadoru, a do Madrytu przyjechała, aby załatwić formalności przed rocznym projektem badawczym z antropologii w Peru. Miło jest także słyszeć, że ktoś w Hiszpanii czyta książki Kapuścińskiego.


Plaza de Cibeles, Madryt

Nawet w stolicy przy odrobinie szczęścia trafimy do baru, w którym półlitrowe piwo lub tej samej wielkości vino tinto de verano kupimy za  €1. Mówiąc o barach i serwowanych w nich zakąskach całkowicie przepadłem na rzecz rozmaitych tapas. Pomysłowość restauratorów nie zna granic. Mały wycinek z menu to krewetki zapiekane z masłem czosnkowym, pasztet z królika z orzechem włoskim i dżemem wiśniowym lub pieczone kalmary w sosie chilli. W zacienionej uliczce z winoroślami przyjemnie chroniącymi od upału jest to wszystko, czego nam dzisiaj potrzeba.

Hiszpania to ciekawy kraj. Nie tylko ze względu na corridę, oliwki, czerwone wino, jamón curado i tysiące różnych tapas. To przede wszystkim kraj pełen słońca i południowego temperamentu.

lipiec 2008